ته که دوندی (شعر تبری مازندرانی تقدیم به مادرم که به سوی خدا پرواز کرد)

ته که دوندی ...

ته که دوندی بی ته از پا کفمبه
درسی لوج  بومبه صحرا  کفمبه
ته که دوندی  اگه بوری نگردی
تیساپه  لینگی  ته همرا کفمبه

تو که می دانی ...

تو که می دانی بدون تو از پا می افتم و دیوانه می شوم و به طرف صحرا می روم.
تو که می دانی اگه بری و بر نگردی پابرهنه به سمت تو حرکت می کنم.

روحش شاد و یادش گرامی