بهار بمو ...

بهار بمو ...

(بهار 1402 موارکا باشه)

بهـار بمــو بهــار ، تـی تـی درنه

پیغـــوم هـــادین که سال اتی درنه

 
ونــوشه نــــوج بــزو بیشار بهییه

ککیمــار لمـــه تن ســـــوار بهییه

 
هلـی دار اسبه پیــرن تــن دکــرده

عمــو نورز همـه ره ونگ هکرده


پرس خــو و هنیشتن دیگـــه وسه

هلــو دار تی تی صـــــورتی دوسه

 
بلبل خـــونه بهـــار نـــو ره دارمی

لتکاسر ونـــوشه ی بـو ره دارمی

 
تپه سر اوجـــی و زلنگــه بــــوهه

کیله سر بور بـوین نعنـای بــــوهه


هفتا سین رج بونه سفره ی میون

سره سره اینه ، ات خلـــه مهمون


خش بمــونی شمه بهــار مـــوارک

سلامتی دارین خـار خـار مـــوارک

 
وچـــونـــه ویندنی چــه شـادی کنه؟

کلکسر جمــــع بهینه بـــــــازی کنه

 
علـــف ذوخ کنـده گــــــله ور بهیته

پاپلـــی اینجــه اونجـــه پــــر بهیته

 
بهـــــاره ای بهـــــاره ای بهـــــاره

سر بـزن اون مریضی کــه نخـــاره

 
الهــی هیچ دلــــی نــاخش نبــــاشه

خیر و خشی همــه وســــــه دواشه

 
بهار نو    ونوشه    لاره    دارمــــی

خشالمـی غـــــم و غصه نـدارمـــی

 

طاهـــری را دکــف تـــه را زیـــاده

چش به رانـــه ملــــه ته خـــانواده

***

شاعر :میر حمزه طاهری هریکنده ای نوپا